5 października, 2017

Wysoka – Pieniny – Korna Gór Polski

Wysoka to najwyższe wzniesienie Pienin. Ma wysokość 1050 m n.p.m. Leży w Małych Pieninach na granicy polsko-słowackiej. W urzędowych i oficjalnych publikacjach widnieje pod nazwą Wysokie Skałki. Szczyt zaliczany jest do Korony Gór Polski.

Będąc w Tatrach w Zakopanem postanowiliśmy jeden dzień spędzić poza wysokimi szczytami (szczególnie że dzień wcześniej padał deszcz), w związku z czym udaliśmy się w Pieniny. Buty wysokie do samochodu, plecaki spakowane ruszamy podbijać Koronę Gór Polski, a raczej jej kolejny szczyt, czyli Wysoką.

Trasa zaplanowana była na start i koniec w okolicach Wąwozu Homole (miejscowość Jaworki – zaraz przy wejściu jest parking, oraz jakieś knajpki gdzie można coś zjeść). Ogólnie rzecz biorąc w Pieninach byliśmy pierwszy raz więc za bardzo nie wiedzieliśmy jak się tam poruszać, ale w górach jak to w górach – patrz na znaki i idź przed siebie.

Na początku trasa nie była za ciekawa, zwłaszcza po wczorajszych ulewach. Wszędzie ślisko, błoto i mokro.

Na szczęście robiło się coraz cieplej a idąc dalej robiło się też ciekawiej. Przejścia przez strumień opatrzone kładkami z metalowymi schodami (na drewnianych pewnie była by gleba), gdzieniegdzie drewniane mostki, dookoła góry … słowem jak w wąwozie.

 

Czajakowa Skała i Kamienne Księgi.

Dochodząc do Dubanatowskiej Polany mijamy pierwsze grupy turystów … a raczej dzieci, których rodzice wysłali je w … tenisówkach. I tu zaczynały się sceny niczym z filmów komediowych, gdzie aktor co chwile wywraca się na śliskim podłożu – tak i w tym przypadku zaobserwować można było liczne uślizgi a czasami nawet „gleby”.

Wracając do tematu. Ciekawostką, którą możemy obejrzeć na Dubanatowskej Polanie, są położone tuż przy wyjściu z Wąwozu Homole bloki płasko leżących skał, przemieszczone tu przez osuwisko z Czajakowej Skały. Są to, tak zwane, Kamienne Księgi.

Związana jest z nimi ciekawa legenda. Otóż podobno w skałach tych zapisane są losy wszystkich ludzi na Ziemi, tylko nikt nie potrafi tego odczytać. Jak dotąd udało się to tylko jednej osobie, pewnemu staremu popowi z Wielkiego Lipnika na Słowacji, jednak Bóg, nie chcąc dopuścić do tego, by ludzie poznali swą przyszłosć, odebrał mu mowę.

Na polanie spotykamy grupę turystyczną wraz z przewodnikiem, niestety nie zostajemy na dłużej bo wiemy (nie do końca) ile nas jeszcze czeka trasy.

Wychodząc z za polany słychać jakieś krzyki …. spotykamy tamtejszego „Janosika” (haha).

Człowiek pełen humoru (i nie tylko tego), daje zrobić sobie zdjęcie a nawet udaje nam się porwać jego broń. Kilka fotek zrobionych przez napotkanych ludzi, kilka wskazówek od „Janosika” i lecimy dalej.

 

Kolej Linowa.

Tu trasa jest trochę w pionie więc łapiemy się wszystkiego do okoła żeby tylko nie wlecieć w błoto. Mijamy parę osób, która odpoczywa sobie na kamieniu – jeszcze są nieświadomi że przyjdzie im z nami spędzić ten dzień (my też tego jeszcze nie wiedzieliśmy).

Dochodzimy na szczyt, gdzie jest kolej linowa. Widoki piękne. Przelatujące chmury nad szczytami, promienie słoneczne przedzierające się co jakiś czas i oświetlające w dali położone polany. Jest relaks 😉

 

W stronę Wysokiej.

Jak wcześniej wspomniałem spotkana para przyjaciół, po ustaleniu czasu wędrówki i odległości, postanowiła się do nas dołączyć. Zatem ruszyliśmy naszą drużyną składającą się od tej pory z czterech osób w stronę Wysokiej.

Szlak przebiegał spokojnie, raz pod górkę a raz z górki az do momentu wejścia na „bazę namiotową” (prawie jak wyprawa na K2). Baza czynna jest w okresie lipiec-sierpień i podobno można nawet napić się tam herbaty czy kawy. My byliśmy tam w październiku więc nie skorzystaliśmy.

Od teraz trasa pięła się coraz wyżej a widoki były coraz piękniejsze (co chyba widać na załączonych zdjęciach).

Rezerwat Wysokie Skałki i Wysoka.

Tu droga dla leniwych się kończy, aby iść dalej trzeba się już trochę wysilić. Strome podejścia, skały pod nogami, wąskie leśne przejście to tylko dodaje uroku.

Docierając do celu co jakiś czas możemy wejść na punkty widokowe z których widać cała okolicę. Kilka metrów w górą i jesteśmy u celu.

Wysoka – miejsce jakoś mało oznaczone jak na szczyt z Korony Gór Polski. Brak tabliczki, brak pieczątek, ale podobno od 2018 wszystko już jest na swoim miejscu.

Chwila relaksu, rozmów z nowo poznanymi znajomymi i … przychodzi grupa turystyczna którą mijaliśmy w wąwozie wraz ze swoim przewodnikiem.

Dzieciaki chyba nie były za bardzo zainteresowane więc miły pan przewodnik zaczął nam opowiadać o górach i o tym co możemy zobaczyć dookoła – dosyć ciekawie i z pasją słuchaliśmy co ma do powiedzenia, a czas leciał. Musieliśmy mu niestety przerwać. Zrobił nam pamiątkowe zdjęcie i ruszyliśmy w dalszą trasę.

Gdzie tu iść?

Schodząc z wysokiej nie mamy za wielkiego wyboru – albo wracamy tą samą droga albo idziemy wzdłuż graniczy PL-SK. Szybkie spojrzenie na mapę i padł wybór na Rezerwat Biała Woda – podobno jest tam ładnie a nasi nowi znajomi i tak chcieli tam iść (ale nie dzisiaj), więc skoro już tu jesteśmy, a do zachodu słońca trochę zostało to ruszamy.

Granica PL-SK

Szlak prowadzący przy granicy polsko-słowackiej jest nie do opisania, ale postaram się 😉

Na początek trzeba zejść z Wysokiej i wyjść z Rezerwatu Wysokie Skałki, a to wiąże się z przejściem bardzo wąską ścieżką, pokonując poległe drzewa, przedzierając się przez krzaki cały czas idąc w błocie.

Na szczęście widoki w górach wybaczają wszystko.

Przed nami rozległe polany a między nimi nasz szlak. Jest super. Rozmowa się rozwija, czas szybko leci, nabijamy kilometry i podziwiamy widoki.

Sedlo Rozdiel (862m) – Przełęcz Rozdziela do której trzeba dojść aby zejść do Rezerwatu Biała Woda. Stojąc na Przełęczy Rozdziela, patrząc na zachód, na lewym zboczu wąwozu Białej Wody widzimy charakterystyczną wapienną skałę, jest to Smolegowa Skała, należąca do pienińskiego pasa skałkowego. Nieco na lewo od niej wyłaniają się Trzy Korony a za nimi przy lepszej widoczności widnieje Babia Góra.

Rezerwat Przyrody Biała Woda.

Wąwóz Białej Wody znajduje się we wschodniej części pienińskiego pasa skałkowego. Został on wyżłobiony przez potok Biała Woda w wapieniach krynoidowych, czyli wapieniach zbudowanych główniej z elementów szkieletowych liliowców – najważniejszej pod względem skałotwórczym grupy szkarłupni. Znaczna część terenu znajduje się w obrębie utworów tzw. jednostki czorsztyńskiej, która jest tutaj porozrywana na bloki i łuski tektoniczne. Przy wodospadzie w Białej Wodzie odsłania się powierzchnia uskoku, który powstał na skutek przemieszczania się Karpat względem pasa.

Urozmaicona rzeźba geologiczna terenu rezerwatu wynika ze zróżnicowania skał pod względem twardości oraz odporności na erozję i wietrzenie. Największe wrażenie w rezerwacie sprawiają strome stoki Smolegowej Skały oraz skalisty przełom potoku i jej podnóża. To tyle o budowie rezerwatu.

Szlak przez cały rezerwat jest prosty, bez wysiłkowy, słowem … dla każdego.

Z Białej Wody docieramy przez Jaworki do naszego parkingu. Trasa dobiega końca.

Czas przejścia ok 6 godzin (bez pośpiechu i wysiłku w 4 osoby).

Dystans: ok 15km

Na parkingu czas na obiadek w miejscowej knajpie oraz szybkie pogaduchy. Niestety trzeba wracać do domu (miejsca noclegu) bo za chwilę będzie już ciemno.

I tym miłym akcentem chciałem pozdrowić spotkanych na drodze naszych nowych znajomych.

PS. mam nadzieje że niczego nie pominąłem, albo nie przekręciłem 😉