12 września, 2016

Śnieżnik – Masyw Śnieżnika

Wyjazd na Śnieżnik był zaplanowany już dosyć dawno, lecz z pewnych powodów musieliśmy go przekładać na kolejne weekendy. W końcu udało się. Spakowani w sobotę ruszyliśmy do Międzygórza. Nocleg zaklepaliśmy na Rancho u Bolka – nigdy wcześniej tam nie byliśmy (na tym noclegu), a że nie było wolnych miejsc w centrum Międzygórza to za bardzo nie mieliśmy wyboru. I trafiliśmy idealnie.

Ranczo (raz pisane Rancho, a raz Ranczo bo tak już musi być) u Bolka to idealne miejsce na wypady górskie. Trasa dojazdowa może nie jest za ciekawa (GPS się gubi, droga się kończy) ale miejsce wynagradza wszystko. Właściciele sympatyczni, do tego pełno ciekawych opowieści z ich życia. A sam nocleg ? Super. Czysto, schludnie, woda ciepła, aneks kuchenny ze wszystkim co potrzebne. Jedynie co, to trzeba uważać na wysokości – przy moich 194 cm miejscami musiałem się schylać 😉

Dodatkowym plusem jest bliskość szlaków. Przy samym gospodarstwie jest szlak żółty, którym można wybrać się do miasta (przechodząc przez las), albo w góry do Pod Wysoczką 1109 m n.p.m. i stamtąd udać się niebieskim szlakiem do schroniska pod Śnieżnikiem (czas dojścia to jakieś 1,5h). Chwilę zastanawialiśmy się czy ruszyć tam już w sobotę tuż po przyjeździe, ale było około godziny 16 a o 20 robi się już ciemno, więc nie będziemy biegiem tego zdobywać.

Ruszyliśmy więc w stronę Międzygórza. Żółtym szlakiem przez lasek, trochę w dół i jesteśmy już w centrum.

Tam wchodzimy na szlak w stronę góry Iglicznej (tak myśleliśmy że to szlak), doszliśmy do trasy na Ogród Bajek i skręciliśmy dopiero na właściwy szlak czerwony.

Trasa całkiem przyjemna, prowadziła nas przez las prosto do schroniska na Iglicznej. Tam pyszna herbatka z cytryną (w cenie 4 PLN) i podejście pod Sanktuarium Maria Śnieżna.

Chwila na fotkę i trzeba lecieć w dół bo sklepy zamykają o 19, a jeszcze coś do jedzenia się przyda 😉

Zeszliśmy żółtym szlakiem do centrum, tam do sklepu i dalej Wojska Polskiego w kierunku „Rancza” – postanowiliśmy sobie jednak nie ułatwiać i nie wracać tą samą drogą, więc czekało nas małe obejście góry 😉

 

Po drodze kilka przystanków na fotkę i docieramy do noclegu. Na miejscu czekają na nas konie. Magda szczęśliwa że w końcu mogła je zobaczyć, bo cały dzień gdzieś chodziły (taki tam mają luz).

Małe piwko, pogaducha z właścicielami, kolacyjka i czas do spania – wszyscy zmęczeni a rano czeka nas wyprawa na Śnieżnik.

Noc mijała dosyć długo – nie jestem przyzwyczajony spać tak wcześnie.

 

 

…udało się – jest rano 😉

Wyspani i spakowani zjedliśmy śniadanko i podjechaliśmy do Międzygórza Górnego gdzie zostawiliśmy samochód. Od rana było jeszcze chłodno i nie wiadomo było czego można się spodziewać na szczycie, więc szybko przebieranie w coś cieplejszego i idziemy.

Szlak na początku łagodny i przyjemny. Obok płynie strumyk, który umila cała poranną atmosferę a prześwitujące gdzieniegdzie słońce dopełnia górskiego klimatu. Cała ta sielanka kończy się już po chwili, gdy trzeba zacząć wchodzić do góry. Lekko stromo, po korzeniach wspinamy się cały czas do przodu. Zrobiło się gorąco, czas na przebranie i na sprawdzenie GPS (oczywiście nie działał od początku). Jest ok, możemy ruszać. Droga skręca w lewo i jest już łagodnie, szeroko. Po drodze mijamy tablice informacyjne na temat roślinności i zwierzyny w tych górach. Mijamy również ławeczki przy których są rozwalone śmietniki z resztkami jedzenia i plastikowymi butelkami. Tu się na chwile zatrzymam.

Pamiętajcie. Idąc w góry nie zostawiamy resztek po jedzeniu, czy opakowań (po jedzeniu) w koszach na śmieci. Tam nikt codziennie tego nie sprząta, a leśna zwierzyna jak wyczuje jakieś smakołyki to zaraz rozszarpie takie worki, czy przewróci kosze i wszystko i tak wyląduje na ziemi. Mamy mózgi  i należy z nich korzystać. To tyle jeżeli chodzi o mój apel 😉

Zatrzymujemy się na chwilę w miejscu, skąd widać nasz wczorajszy punk (schronisko na Iglicznej) – moment westchnienia, jakaś fotka i nie ma co czekać, trzeba iść dalej.

Szlak (cały czas czerwony) zwęża się po kolejnym zakręcie, tym razem w prawo. Tutaj już bym nie radził chodził w klapkach 😉 Wystające korzenie i ostre kamienie dadzą znać, tym którzy nie zaopatrzyli się w dobre buty. Docieramy do miejsca, skąd widać piękną panoramę na okolicę – oczywiście nie możemy tego przegapić więc mały stop na zdjęcie musi być. Tym bardziej, że jesteśmy już prawie u celu (schronisko na Śnieżniku).

Docieramy do schroniska jakieś 10 minut przed czasem. Herbatka, kanapeczki mały odpoczynek. Rozglądamy się po budynku i wysyłamy kartkę (kto dostanie to się pewnie zdziwi bo nic nikomu nie mówiliśmy).

Ze schroniska już tylko 25 minut w stronę szczytu. Niestety pogoda nie jest łaskawa. Temperatura przekracza 30 stopni w cieniu, a na tym odcinku cienia brak. Atmosferę jednak poprawia lekko wiejący wiatr.

Udało się! dotarliśmy na szczyt! Śnieżnik zdobyty! Z uśmiechami na twarzy spędzamy chwilę na szczycie, robiąc zdjęcia i podziwiając widoki gór. W oddali widać nawet Spacer w Obłokach – atrakcja turystyczna po czeskiej stronie (nasz kolejny plan na jakiś weekend).

 

Zerkamy na zegarek, na mapę i czas wracać. Przed wieczorem musimy być w domu …. a szkoda bo jest pięknie.

 

W schronisku jeszcze piwko (jeżeli już chcesz się napić to rób to przy zejściu, inaczej będzie ciężko z wejściem), mała przekąska i wracamy.

Od schroniska poszliśmy czerono-żółtym szlakiem aż na Przełęcz Śnieżnicką (1123m n.p.m.), stamtąd od rozwidlenia się szlaków niebieskiego i zielonego poszliśmy zielonym. I to był chyba błąd. Szeroko, twardo – samochodem można by jechać i do tego cały czas w słońcu. Jeżeli tam będziecie to wybierzcie od razu szlak niebieski.

No ale idziemy. Dochodzimy do miejsca gdzie czerwony szlak rowerowy (idzie równo z pieszym zielonym) rozchodzi się (Pod Żmijowcem), szybkie sprawdzenie na mapie gdzie dojdziemy i postanawiamy porzucić zielony na korzyść czerwonego. Teraz już lepiej, idziemy wśród drzew, jest cień, jest fajnie 😉

Po jakimś czasie czerwony łączy się z niebieskim i już dalej prosto aż do Międzygórza.

Do samochodu docieramy około godziny 14, więc czas coś wszamać w pobliskiej restauracji ( o ile można to tak nazwać ) i zwijamy się do domu. Czeka nas ponad 3 godziny jazdy.

Całość wyjazdu uważam za bardzo udany.

Pierwszego dnia zrobiliśmy ok 10km i drugiego ok 16km.

Zadowolenie w 100%.